“De andere moeder van Tina Åmodt is een moedige, nieuwsgierige roman over de angsten, twijfels en geheimen die een gezin uit elkaar dreigen te scheuren.”
Ik lees het omdat het mijn onderwerp is, ik ben ook de “andere” niet-biologische moeder. Maar ik vond het langdradig, doorzeurend, steeds weer dezelfde gedachten, op eenzelfde manier verwoord.
“Het boek schetst een interessant en boeiend portret van een getroebleerde geest.”
Een interessant onderwerp, maar als roman vind ik het niet geslaagd. Wat hebben die 300 bladzijden getwijfel en zelfreflectie de lezer gebracht?
Ergernis, teleurstelling, verveling? Arme vertaler Lammie Post, dat moet een oersaaie klus geweest zijn.
Heb ik dan niets positiefs te melden? Jazeker, de cover is mooi vormgegeven, een sfeervolle afbeelding van twee spelende jongetjes op het strand.
In Trouw stond een enthousiaste recensie van Eke Krijnen.
“Komen Silje Maries angsten voort uit haar moeizame relatie met haar eigen liefdeloze en homofobe moeder, of is de Noorse samenleving toch niet zo verdraagzaam als het lijkt? Het is prettig dat Amodt die vraag niet beantwoordt. Silje Marie blijft een gelaagd personage dat tot het einde blijft boeien.
De andere moeder is een intieme vertelling, waarin zwaarte, verdriet en gelukkig ook wat onderkoelde humor elkaar afwisselen. Tegelijkertijd is het een politiek boek. Tussen de regels door uit Amodt scherpe kritiek op het kerngezin en de schijntolerantie tegenover queerness in westerse landen als Noorwegen en Nederland. Zoiets groots in een klein verhaal vatten, dat is een knappe prestatie.”
Bij een huwelijkscrisis in een queer gezin staat er altijd méér op het spel dan de liefde